Na wystawie prezentowane są zabytki celtyckie pochodzące z ziem polskich i Węgier, obszarów nie należących do centrum cywilizacji lateńskiej, ale stanowiących swoiste kresy, obszar styku z ludami sąsiednimi, miejsce twórczej wymiany i wzajemnych inspiracji. Celtowie byli pomostem pomiędzy światem antycznym, a "północnymi barbarzyńcami", czy też, jak w przypadku Węgier, światem koczowników wschodnich. Oprócz zdobyczy cywilizacyjnych przejętych z Grecji czy Rzymu stworzyli oni wiele własnych nowych rozwiązań technicznych w rolnictwie (żniwiarka, żarna rotacyjne) czy nawet domowym gospodarstwie (naczynia klepkowe, kraciaste tkaniny czy kłódki). Celtyckie kresy nie dostarczyły tak wspaniałych znalezisk jak groby książęce czy oppida znane z centralnych domen cywilizacji lateńskiej, niemniej jest to część tej samej cywilizacji. Prezentowana broń - miecze czy włócznie nie różnią się od znanych z Galii czy Bałkanów. Narzędzia kowalskie ilustrują najważniejszy aspekt cywilizacji celtyckiej - produkcję i obróbkę żelaza. Wśród narzędzi wyróżnia się zespół przyrządów lekarskich z grobu w Żukowicach. Z tego zespołu pochodzi jeden z najlepszych znanych z ziem polskich przykładów drobnej plastyki figuralnej. Jest to rękojeść zakończona starannie wymodelowanym przedstawieniem głowy z charakterystycznym elementem kultury celtyckiej - torkwesem na szyi. Liczne ozdoby szklane, brązowe i żelazne o swoistym, choć zmieniającym się w czasie, stylu pokazują kunszt celtyckich złotników. Ceramika - naczynia toczone na kole i malowane - to przykłady rzemiosła, które jest bliskie sztuce. Celtyckie mennictwo jest świadectwem poziomu rozwoju gospodarczego, a same monety są małymi dziełami sztuki o oryginalnej formie artystycznej. Na szczególną uwagę zasługuje rzadka moneta Wercyngetoryksa, słynnego przywódcy powstania Celtów w Galii przeciwko Rzymowi.

Najciekawszym prezentowanym zabytkiem jest unikatowe naczynie brązowe znalezione w grobie książęcym kultury przeworskiej w Łęgu Piekarskim, nad Wartą. Jest to misa zaopatrzona w dwie ozdobne płytki zdobione czerwoną emalią i dzióbek w kształcie głowy dzika. Niezwykła ekspresja tego przedstawienia dorównuje najlepszym osiągnięciom sztuki celtyckiej. Naczynie pochodzi najprawdopodobniej z terenu plemiona Belgów w I w. po Chrystusie zamieszkujących południowo wschodnią część Brytanii. Nie wiadomo jak i kiedy dotarło na ziemie polskie, świadczy jednak o dalekich i skomplikowanych kontaktach świata Celtów z ludami naszych ziem.

Celtyckie kresy to nie peryferie, lecz strefa twórczych oddziaływań i niezwykłych kontaktów jednej z najciekawszych cywilizacji starożytnej Europy.

• Strona Główna